Een paar weken terug zat ik op RTL4 te kijken naar een uitzending van Van passie naar droombaan. Ik kwam er per ongeluk langs tijdens het zappen. Een bijna afgestudeerde HBO-er werd langs verschillende ICT-bedrijven geloodst om te kijken hoe het er daar aan toe ging. Bij één van die bedrijven, een softwareontwikkelbedrijf, werd op de werkvloer tijdens werktijd driftig gedart en gepingpongd. Op enig moment zwaaide er zelfs een programmeur aan turnringen door het beeld. Programmacode heb ik niet gezien. Nou oké, in een of twee shots, van een afstandje en onleesbaar, meer niet.
De opdrachtgever betaalt al die onzin
Een stukje vertier en vermaak op z'n tijd is best zinvol. Juist door als programmeur even achter het beeldscherm vandaan te komen en afstand te nemen van de materie kun je soms tot bizar eenvoudige en goede oplossingen komen. Maar jongens toch, turnringen aan het plafond in kantoor? Dat kan ik met de beste wil van de wereld niet serieus nemen. Stel dat jij opdrachtgever zou zijn van zo'n bedrijf. Zou je je dan niet ergeren aan het feit dat al die grappen en grollen eigenlijk uit jouw zak worden betaald? Ik wel. De klok tikt door en ondertussen hangen de heren programmeurs aan de ringen á een flink uurtarief. Dan kan het in het vervolg ook wel wat sneller en goedkoper, zou ik dan denken. Ik zou er niet raar van opkijken als het bedrijf de dag na de uitzending behoorlijk wat kritiek van die strekking heeft gehad.
Het gaat goed zolang het duurt
Ik snap ook wel dat je je als softwarebedrijf moet onderscheiden van de rest wil je goede medewerkers en mooie klanten aan je kunnen binden. Sommige softwarebedrijven doen dat dus kennelijk door turnringen aan het plafond te bevestigen. En als de presentatrice van het TV-programma vraagt of je koffie wilt, dan zeg je als eigenaar van het softwarebedrijf dat je liever een biertje wil. Want oh oh, wat zijn we toch hip. Bij dit soort bedrijven kan kennelijk alles. Het kan niet op. Turnen tijdens werktijd, zuipen in de pauze, ga zo maar door. Zolang het duurt, althans. Want dit zijn ook vaak die bedrijven waar vroeg of laat een crisismanager om de hoek komt kijken om namens de financiers orde op zaken te stellen. Hoelang kan het immers goed gaan met een bedrijf waar iedereen hele dagen aangeschoten in de ringen of over de pingpongtafel hangt?
Elke vrijdag een vrijmibo. That's it.
Bij Mr. Access gaat het er anders aan toe. En gelukkig maar. Op 7 juli 2016, vorig jaar dus, bestonden we precies 10 jaar. We hebben vanaf dag 1 elk jaar een gezonde winst gemaakt en zijn zo stabiel als een rots in de branding. Dat hebben we bereikt door gewoon normaal te doen en slim en hard te werken. Wij onderscheiden ons door gewoon fijn op vriendschappelijke basis als team met elkaar op te trekken en mooi werk te realiseren voor onze klanten. De enige uitspatting die we ons veroorloven, is dat we elke vrijdagmiddag een paar lekkere biertjes met elkaar drinken. Maar we hebben echt geen tijd om dagelijks een complete dart- en pingpongcompetitie af te werken of even lekker aan de ringen door kantoor heen en weer te zwieren en te zwaaien. En hadden we daar wel tijd voor, dan zouden we met die tijd wat wel anders doen. Iets zinvollers. Een flinke boswandeling maken, bijvoorbeeld. Of een uurtje eerder naar huis gaan om ergens een ijsje te gaan eten met de kinderen. Of de wederhelft voor het avondeten thuis opwachten met een heerlijk zelfgemaakt bordje spaghetti carbonara en een koud glaasje witte wijn. Ik noem maar wat, hoor.
Live is all about priorities. Als bezopen in de ringen hangen tijdens werktijd daartoe behoort, dan heb je dringend hulp nodig.
Zo. En nu op naar de volgende 10 jaar!
